فرهنگ و آداب و رسوم کامووچوگان

مردم کامو و چوگان مانند سایر مناطق کشور عزیزمان برخواسته ای از باورهای اصیل اسلامی ایرانی و سیقل خورده در طول ادوار است که متاسفانه با هجمه ی شدید فرهنگی از جانب اغیار کم کم در حال دگرگونی است و بسیاری از رسوم گذشته رنگ باخته و به دست فراموشی سپرده شده اند.

به طور مثال رسم مردم کامو در گذشته این بوده است که ۳۵ روز پیش از نوروز (روز اول سال محلی ) مردان به زنان هدیه‌ای بدهند که به آن «اسفندی» می‌گویند که با کمال تاسف این رسم مشابه رسم هدیه روز والنتین است و باید گفت:« سال ها دل طلب جام جم از ما میکرد /  آنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می کرد». از جشن‌های دیگر محلی جشن «قوچ پاچن» (قوچ:گوسفند نر) است. در این جشن مردم به شاخ قوچ‌ها انار می‌آویزند تا بره‌های بیشتری به‌دنیا آورد.  قالی و سفره‌بافی از صنایع دستی اصلی محل (بوده!!!) است. سفره های کامو شهرت جهانی داشته و در رده گرانترین دست بافت ها محسوب می شود. این گفته ی ما نیست و "پرویز تناولی" پژوهشگر و مجموعه دار معاصر در کتاب خود به نام "سفره های کامو" ، به تفصیل به شرح پرداخته است.

زبان مردم کامو از گویش‌های ایرانی مرکزی است و در گذشته ای نه چندان دور تمامی افراد از کوچک به بزرگ حتی کسانی که سالیان دراز در خارج از محل بوده و با زبان فارسی صبحت می‌کنند هنگامی که وارد وطن خود می‌شدند با زبان محلی تکلم می‌کردند  اما با روالی که در پیش روست، این گویش تا سه نسل آینده از حافظه ی تاریخ پاک خواهد شد... . ادوارد براون انگلیسی که در زمان ناصرالدین شاه قاجار در تاریخ چهارم اکتبر 1887 میلادی تا سپتامبر 1888.م به صورت یک جهانگرد به ایران آمده و کتابی به نام «یکسال در میان ایرانیان» را به رشتة تحریر درآورده هنگام عبور از کاشان به اصفهان توقف کوتاهی در روستای قهرود داشته و تحقیق مختصری را در مورد این زبان انجام داده است. او می‌نویسد:

« راجع به مبدأ و چگونگی پیدایش این زبان از مردم سؤال کردم ولی آنها نتوانستند جوابی به من بدهند و همین قدر گفتند که فارسی قدیم است. در ایران فارسی قدیم به تمام لغات و ریشه‌هایی اطلاق می‌شود که در زبانهای پهلوی جدید و پهلوی قدیم و ریشه‌های سانسکریت وجود داشته است. اما این زبان محلی یک رشته زبان تقریباً مستقلی است که در قسمت مهمی از ایران و با تغییر لهجه متداول می‌باشد و زبان نطنزی همین زبان است. این زبان همچنین با زبان زردشتیان یزد و کرمان قرابت زیادی دارد ».

خلاصه کلام این که این جا سرزمین عطر و گلاب است که دامنی معطّر از گل‌های معطر محمدی دارد و خاکش مبارک است به پینه‌ی دستان مردانِ غیرت و زحمت و نان حلال. خاکی که لایق بهتر از آنچه که هست، بوده و هست. مأمن مادران عشق است و موطن رویش فرزندان ایثار و شهادت...